Duo Reges: constructio interrete. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Si longus, levis dictata sunt. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae cum dixisset, finem ille. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Maximus dolor, inquit, brevis est. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Ac tamen hic mallet non dolere. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid

disciplinae.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Verum hoc idem saepe faciamus. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Eaedem res maneant alio modo. Sed haec nihil sane ad rem;

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nam ante Aristippus, et ille melius. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Vestri haec verecundius, illi fortasse

constantius.