Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Nam cum in Graeco sermone haec ipsa quondam rerum nomina novarum * * non videbantur, quae nunc consuetudo diuturna trivit; At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Tria genera bonorum; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Cur id non ita fit? Quae fere omnia

appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Sed fac ista esse non inportuna; At iam decimum annum in spelunca iacet. Ea possunt paria non esse. Contineo me ab exemplis. Summus dolor plures dies manere non potest? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Sed ad bona praeterita redeamus. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Haec dicuntur inconstantissime. Que Manilium, ab iisque M. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quae contraria sunt his, malane? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Homines optimi non

intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Neutrum vero, inquit ille. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Quae ista amicitia est? Duo Reges: constructio interrete.