"మనసునిండిన సంతోషం"

ఇది చీకటి రాత్రి, గాలి స్వల్పంగా పులుముకుంటుంది. ఒక చిన్న గ్రామంలో, భూదేవి అనే బాలిక తన ఇంటి ముందు ఉన్న పెద్ద వేప చెట్టు కింద కూర్చుని ఆకాశాన్ని చూస్తూ గడపసాగింది. ఆమెకు కథలు చాలా ఇష్టం. ప్రతి రాత్రి ఆమె తాతయ్య దగ్గరికి వెళ్లి కథలు వింటుంది.

ఒక రోజు రాత్రి, తాతయ్య ఓ ప్రత్యేక కథ చెప్పాడు.

"ఎప్పుడో ఒకప్పుడు, మన గ్రామంలో ఒక కోయిల ఉండేది. ఆమె ఎంతో అందంగా కూస్తూ, అందరి మన్నన పొందేది. కానీ ఒక రోజు, ఆ కోయిల కంఠం మూగైపోయింది. కోయిల ఎందుకు మూగైందో ఎవరికి తెలియదు. కొన్ని రోజులు, కొన్ని వారాలు గడిచాక, గ్రామస్థులకు తెలియజేయడానికి కోయిల తన కథ వినిపించింది. ‘నేను ఇప్పుడు మాత్రమే తెలుసుకున్నాను… నా పాట అందంగా ఉందని అందరూ అభినందించారు. కానీ నిజంగా నా హృదయంలోనుంచి ఉచ్చరించే పాటే అందరికి ఆనందాన్ని ఇచ్చింది. నాలో నిజమైన ఆనందం ఉంది’ అని చెప్పింది."

భూదేవి ఆశ్చర్యంతో తన తాతయ్యను చూశింది. "అందుకే మన హృదయంతో చేసేదే నిజమైన ఆనందం తీసుకురాగలదు, కదా తాతయ్య?" అని ప్రశ్నించింది.

తాతయ్య ఆమె ముఖంలో ఆనందాన్ని చూసి చిరునవ్వు నవ్వాడు, "అవును, మనసు నిండిన సంతోషంతో చేసే ప్రతీ పని మనకి సార్థకతను ఇస్తుంది."

ఆ రాత్రి, భూదేవి తనకు తాత చెప్పిన ఆ కథను కలగా మార్చి ఊహించుకుంటూ నిద్రపోయింది.

ஒரு சிறிய கிராமத்தில் கண்ணன் என்ற விவசாயி வசித்தார். அவர் தன் நிலத்தில் காய்கறிகள் வளர்த்து, தினமும் பழகும் வழியில் தன்னுடைய பாட்டியிடம் சொன்ன கதைகளைக் கேட்டுக் கொண்டு வளர்ந்தார்.

ஒரு நாள் பாட்டி கண்ணனிடம் சொன்னாள், "கண்ணா, நம் நிலத்தில் விதைக்கும் விதையைப் போலவே நம் மனதில் நம்பிக்கை விதைக்கணும்."

அந்த வார்த்தைகள் கண்ணனின் மனதில் பதிந்தன. ஆறு மாத காலத்தில், அவர் உழைத்த நிலம் நிறைந்து விளைந்தது. பகிர்ந்து கொள்ளும் மகிழ்ச்சியோடு அவர் வீட்டுக்கு சென்று பாட்டியிடம் சொன்னார், "நம்ம நிலமும் நம்பிக்கையும் சேர்ந்து பெருத்து வளர்ந்துருச்சு பாட்டி!"

பாட்டி மெதுவாகக் கையில் தட்டினார், "நம்பிக்கை எப்போதும் பலன் தரும், கண்ணா!"

இந்த அழகிய அனுபவத்தை கண்ணன் தனது கிராம மக்களோடு பகிர்ந்து கொண்டார். அதில் அவர் உணர்ந்தது – நம்பிக்கை விதைத்தால் அது ஒரு நாள் வெற்றி என்ற பெயரில் முளைக்கும்.